Even een korte tirade voor we de eerste dag van #SXSW inzetten. Oh help. We kennen ze allemaal. Die vaak keurig uitgedoste, afgeborstelde pseudo-intellectuelen met iets te weinig CPU die alle verkennende gedachten rond de toekomst in de kiem smoren met een ‘ja maar’. Tieners gebruiken sociale media om een band te krijgen en zich te verenigen om te protesteren tegen de opwarming van het klimaat: “Ja maar weten ze wel dat ze vervuilen met hun gsm’s?” Bill en Melinda Gates die de strijd tegen malaria sponsoren: “Ja maar zijn we zeker dat ze niet onder een hoedje spelen met de farmareuzen?” Het cruciale belang van de veiligheid van en ethische regels voor persoonsgegevens: “Ja maar de meeste mensen kan het niet zoveel schelen.”
De ja maar is een toekomstmoordenaar. Hij maakt het mogelijk om over de conversatie in kwestie die je-ne-sais-quoi-schaduw te werpen. Rond SXSW neemt hij de vorm aan van een nog ergere versie: de kip of het ei. Over de ontwikkeling van zelfrijdende auto’s: “Zal niet werken. De wettelijke formaliteiten zijn nog niet rond.”
Laten we hier even wat gas terugnemen: zelfrijdende auto’s zijn gedoemd om te mislukken omdat wetgevers, verzekeringsmaatschappijen en rechtbanken er niet in geslaagd zijn gelijke tred te houden? Dat is een denkbug van het genre de kip of het ei. Het is niet duidelijk ‘wat er eerst moet komen’ en dus kan het niet gebeuren (tot ergernis van Plato).
De energie-impasse rond schone auto’s
Het beste voorbeeld dat zich aandient en dat tegenwoordig naar hartenlust ongemakkelijk dichtbij wordt besproken in de pers en op sociale netwerken: schone energie.
Terwijl heel wat gesprekken op deze editie van SXSW (opnieuw) rond de toekomst van transport draaien, zijn critici met een duur zakelijk kapsel er als de kippen bij om hun duit in het zakje te doen: “Ja maar heb je de impact van de batterijen meegerekend? De ontginning van kobalt en lithium?” Enzoverder. Tot vervelens toe.
Alsof je niet tegelijkertijd een volledig elektrische auto kunt ontwikkelen en kunt werken aan een schone productie en oplossingen voor duurzame energie en doorbraken met slimme batterijen.
Gewoonte
“Mensen gaan die elektrische auto’s niet gebruiken. Het opladen is ingewikkeld. Ze zijn het niet gewend. Ze zien er het nut niet van in.” Laten we even terug met onze twee voeten op de grond komen: kijk naar de afbeelding hieronder. Op 10 jaar tijd is de wereld er zo anders gaan uitzien dat paard en kar en de hele economie daarrond volledig in de vergetelheid zijn geraakt. Op tien jaar tijd. Men was geen auto’s gewoon. Men was het niet gewend om te tanken. De administratie en de wetten waren er niet op voorzien. Het gebeurde omdat het moest gebeuren. Paarden waren gewoonweg te vervuilend.
Superchargers
“Elektrische auto’s zijn gedoemd om te mislukken. Er is geen netwerk van laadpalen of superchargers over het hele land. Dat moet eerst verholpen worden.” Echt? In de jaren 1900 waren er geen tankstations en ook geen bioscopen. Geen fastfoodzaken. Geen shoppingcentra. Geen …
Nog nooit in de geschiedenis (op basis van het empirisch bewijs van 5 minuten het internet afschuimen) heeft het feit dat er geen netwerk beschikbaar was vooruitgang tegengehouden. Integendeel, de meeste van de dingen die we vandaag op prijs stellen, zijn ontwikkeld als een ecosysteem rond een uitvinding: auto’s, bioscopen, elektrische toestellen, fastfood …
Dus er is geen kip-of-eidilemma. Als meer en meer elektrische auto’s de weg opgaan, zullen er meer laadpalen opduiken. Meer laadpalen zullen mensen ertoe aanzetten om te overwegen elektrisch te gaan rijden. Het is een maalstroom, geen dilemma.
Batterijen
“De batterijen zijn niet sterk genoeg. Voldoen niet aan de vereisten. Vervuilend. Te zwaar. Dat moet eerst verholpen worden.” De eerste verbrandingsmotoren waren gemaakt van heel stevig en zwaar metaal en leverden minder dan 10 pk. En toch werden daar auto’s rond gebouwd en gebruikten mensen die maar al te graag. 120 jaar later levert een verbrandingsmotor potentieel meer dan 950 pk voor een tiende van de 4 pk-motor uit 1922.
Blokkeren en aandrijven
Het succes van bedrijven, gezinnen en landen gedijt op hun vermogen om alles wat hun ontwikkeling blokkeert aan te pakken en om alle kleine beetjes die succes aandrijven te benutten. Met ja maar– en kip-of-eidenken kom je niet ver in dat hoofdstuk.
Dus, wat komt er eerst? De kip? Of het ei?
De praktijk zal het moeten uitwijzen … Ik heb op Amazon een kip en een ei besteld. Ik hou jullie op de hoogte.